Eru Bítlarnir ofmetnir?

Í júníhefti Record Collector, þess ágæta tónlistartímarits, fá Bítlarnir, eins og svo oft áður, æði mikið dálkapláss. Tilefnið hefur þó oft verið minna, en um þessar mundir er sem sagt verið að gera Sgt. Pepper sjálfum alveg sérstaklega hátt undir höfði sökum hálfrar aldar afmælis þess tímamótaverks, auk þess sem vegleg endurhljóðblönduð endurútgáfa er nýkomin út.

Meðal þess sem RC býður nú upp á er einkar áhugaverð umfjöllun eftir Spencer nokkurn Leigh, sveitung og samtímamann þeirra Bítla, þar sem stungin eru göt í margar þær þjóðsögur sem fara af fjórmenningunum. Það að hluturinn sé endurtekinn nógu oft gerir hann ekki endilega sannann og réttann. Og það þrátt fyrir að það sé á prenti. Eftirfarandi málsgrein vakti sérstaka athygli mína:

With most Beatle books, I nearly always have the impression that The Beatles are being given too much credit. Just when did The Beatles find themselves streets ahead of The Rolling Stones, The Searchers, The Kinks and The Who, not to mention US acts like The Byrds and The Beach Boys? My overwhelming impression of living through the 60s is that it was a constant delight as one adventurous new release followed another. There were so many good sounds to be explored that I didn‘t even buy The Beatles‘ or Bob Dylan‘s records automatically.

Svo mörg voru þau orð.

Það efast auðvitað enginn um áhrifamátt Bítlanna, að ekki sé minnst á almenna færni þeirra í faginu og jafnvel snilli, en í minni bók gerðu þeir nú samt sem áður aldrei jafn heilsteyptar og góðar breiðskífur og t.d. Pet Sounds (The Beach Boys, 1966) eða Odyssey & Oracle (The Zombies, 1968).

Rubber Soul er annars mín uppáhalds Bítlaplata. Ungir menn á uppleið, að færa sig úr unglingapoppinu yfir í eitthvað aðeins meira fullorðins. Fara ótroðnar slóðir vissulega. Líka farnir að fikta við skrítnar sígarettur og svona.

En það tala ekki margir um Rubber Soul sem eitthvað sérstakt tímamótaverk. Í staðinn er endalaust froðusnakkað um næstu plötu á eftir, Revolver. Jú, þessa með ljóta umslaginu og alveg afburðar leiðinlegum lögum á borð við Yellow Submarine og Tomorrow Never Knows! Barokkpoppið var að vísu kannski fundið þarna upp með Eleanor Rigby, og And Your Bird Can Sing er kraftpopp af bestu gerð. En svona eru flestar Bítlaplöturnar líka skítsófrenískar; það er annaðhvort í ökkla eða eyra.

Svipaða sögu er hægt að segja um Abbey Road. Hörmung eins og Maxwell‘s Silver Hammer og Octopus‘s Garden blanda skammlaust geði við óumdeilanlega snilli á borð við Something og syrpuna góðu á hlið 2. Hvíta albúmið tvöfalda hefði mátt vera einfalt. Alltof mikið af hálfkláruðu flippi. Að ekki sé minnst á Ob-La-Di, Ob-La-Da.

Sgt. Pepper‘s Lonely Hearts Club Band er fín plata. Hlið 1 er nánast fullkomin. Hlið 2 er það ekki. Að því sögðu verður það nú að viðurkennast að ég er að sjálfsögðu svolítið spenntur fyrir þessu nýja mixi.

Alveg örugglega ekkert sérlega vinsælt viðhorf þó vart er ég einn um viðlíka skoðanir. Bítlarnir eru bara og hafa verið svo lengi sem ég man eftir alveg óskaplega heilög kú. Er ekki mál að linni aðeins?