Utan slétta slóðans...

Fór á Rokksafnið í Reykjanesbæ í vikunni.  Alltaf gaman að koma í það glæsilega safn.  Og ekki spillir fyrir að þar er nú ný sýning tileinkuð goðsögninni Björgvini Halldórssyni.  Stórglæsileg og stórskemmtileg í alla staði auðvitað. 

Meðal þess sem safngestir geta sér til ánægju gert er að endurmixa megahittið Ég syng fyrir þig frá 1978, á veglegu hljóðborði í salarkynnum safnsins.  Vinur minn og ferðafélagi benti mér á að þetta lag Björgvins, eins og mörg önnur, er tökulag, og ku enginn annar en Glen Campbell hafa verið upprunalegur flytjandi þess.

Nú, ekki er Glen minni goðsögn en Bó, og í raun alveg stórmerkilegur listamaður.  Byrjaði feril sinn á unga aldri sem session maður og var fljótt kominn í fremstu röð þar enda frábær gítarleikari.

Hann lék um tíma með hinu fræga Wrecking Crew gengi færustu session manna í L.A. á sjöunda áratugnum jafnframt því sem hann lék með Beach Boys á tónleikum og tók upp eigin tónlist, þ.á.m. hina stórkostlegu tónsmíð Brian Wilson og Russ Titelman, Guess I'm Dumb (1965).

Síðar hóf hann samstarf með lagahöfundinum frábæra Jimmy Webb og sló í gegn með lögum hans eins og Witchita Lineman, By The Time I Get To Phoenix og Galveston - séu örfá nefnd.

Hátindi ferilsins náði Glen líklega um miðjan áttunda áratuginn er ofursmellir á borð við Rhinestone Cowboy og Southern Nights (eftir Allen Toussaint!) tröllriðu öldum ljósvakans vestra og víðar.

Er komið var fram á níunda áratuginn var þó farið að halla aðeins undan fæti hjá okkar manni.  Vandræði í einkalífinu og erfiðleikar vegna áfengisneyslu bættu svo ekki úr skák.  Frægur var brandarinn sem Eddie Murphy sagði á Grammy verðlaununum sirka '85, þar sem viðstaddar voru allar helstu stjörnur þess tíma: Ef það yrði varpað sprengju á þetta hús yrði Glen Campbell skyndilega orðin stærsta stjarna heims.  Og hvað þeir hlógu, Hall & Oates og allur sá pakki.

En á síðari árum er Glen Campbell nú farinn að gera ágætis tónlist aftur.  Ghost on the Canvas er nokkurra ára gamalt lag með honum sem mér finnst alveg asskoti gott bara....

En fyrir nokkrum árum greindist Glen Campbell með Alzheimer hrörnunarsjúkdóminn illvíga og ku hann víst vera kominn á lokastigið nú.  Í sumar kom svo út platan sem er hans síðasta, Adios að nafni.  Árið 2014 kom út átakanleg heimildarmynd I'll Be Me, sem fjallar um baráttu Campbell-fjölskyldunnar við sjúkdóminn fram að því.  Algert skylduáhorf.  Skiljanlega hefur Glen Campbell nú sungið sitt síðasta og hefur dregið sig í hlé fyrir fullt og allt.  Adios, gamli. 

Rúm fimmtíu ár eru nú liðin síðan Bobby Fuller féll frá.  Hljómsveit hans, The Bobby Fuller Four, er lang þekktust fyrir hið klassíska "I Fought The Law", en þeirra útgáfa af laginu sló í gegn árið 1966.  Lagið var samið af Sonny Curtis úr hljómsveitinni Crickets (gamla bandið hans Buddy Holly) sem gáfu það fyrst út á plötu árið 1960.  Til er líka frábær útgáfa af laginu með The Clash frá árinu 1979.

Hvað um það, Bobby Fuller var rísandi stjarna sem fannst látinn í bíl fyrir utan heimili móður sinnar í júlí 1966.  Allt hið undarlegasta mál.  Í upphafi var atvikið afgreitt sem sjálfsmorð.  Síðar var lögregluskýrslunni breytt og slys skráð sem orsökin fyrir dauða Fuller.  Nánir vinir og ættingjar vildu meina að hvorugt hafi átt við.  Þannig séð er málið enn óleyst...

Í júníhefti Record Collector, þess ágæta tónlistartímarits, fá Bítlarnir, eins og svo oft áður, æði mikið dálkapláss. Tilefnið hefur þó oft verið minna, en um þessar mundir er sem sagt verið að gera Sgt. Pepper sjálfum alveg sérstaklega hátt undir höfði sökum hálfrar aldar afmælis þess tímamótaverks, auk þess sem vegleg endurhljóðblönduð endurútgáfa er nýkomin út.

Meðal þess sem RC býður nú upp á er einkar áhugaverð umfjöllun eftir Spencer nokkurn Leigh, sveitung og samtímamann þeirra Bítla, þar sem stungin eru göt í margar þær þjóðsögur sem fara af fjórmenningunum. Það að hluturinn sé endurtekinn nógu oft gerir hann ekki endilega sannann og réttann. Og það þrátt fyrir að það sé á prenti. Eftirfarandi málsgrein vakti sérstaka athygli mína:

With most Beatle books, I nearly always have the impression that The Beatles are being given too much credit. Just when did The Beatles find themselves streets ahead of The Rolling Stones, The Searchers, The Kinks and The Who, not to mention US acts like The Byrds and The Beach Boys? My overwhelming impression of living through the 60s is that it was a constant delight as one adventurous new release followed another. There were so many good sounds to be explored that I didn‘t even buy The Beatles‘ or Bob Dylan‘s records automatically.

Svo mörg voru þau orð.

Það efast auðvitað enginn um áhrifamátt Bítlanna, að ekki sé minnst á almenna færni þeirra í faginu og jafnvel snilli, en í minni bók gerðu þeir nú samt sem áður aldrei jafn heilsteyptar og góðar breiðskífur og t.d. Pet Sounds (The Beach Boys, 1966) eða Odyssey & Oracle (The Zombies, 1968).

Rubber Soul er annars mín uppáhalds Bítlaplata. Ungir menn á uppleið, að færa sig úr unglingapoppinu yfir í eitthvað aðeins meira fullorðins. Fara ótroðnar slóðir vissulega. Líka farnir að fikta við skrítnar sígarettur og svona.

En það tala ekki margir um Rubber Soul sem eitthvað sérstakt tímamótaverk. Í staðinn er endalaust froðusnakkað um næstu plötu á eftir, Revolver. Jú, þessa með ljóta umslaginu og alveg afburðar leiðinlegum lögum á borð við Yellow Submarine og Tomorrow Never Knows! Barokkpoppið var að vísu kannski fundið þarna upp með Eleanor Rigby, og And Your Bird Can Sing er kraftpopp af bestu gerð. En svona eru flestar Bítlaplöturnar líka skítsófrenískar; það er annaðhvort í ökkla eða eyra.

Svipaða sögu er hægt að segja um Abbey Road. Hörmung eins og Maxwell‘s Silver Hammer og Octopus‘s Garden blanda skammlaust geði við óumdeilanlega snilli á borð við Something og syrpuna góðu á hlið 2. Hvíta albúmið tvöfalda hefði mátt vera einfalt. Alltof mikið af hálfkláruðu flippi. Að ekki sé minnst á Ob-La-Di, Ob-La-Da.

Sgt. Pepper‘s Lonely Hearts Club Band er fín plata. Hlið 1 er nánast fullkomin. Hlið 2 er það ekki. Að því sögðu verður það nú að viðurkennast að ég er að sjálfsögðu svolítið spenntur fyrir þessu nýja mixi.

Alveg örugglega ekkert sérlega vinsælt viðhorf þó vart er ég einn um viðlíka skoðanir. Bítlarnir eru bara og hafa verið svo lengi sem ég man eftir alveg óskaplega heilög kú. Er ekki mál að linni aðeins?